Willeke’s vader

Wanneer ken je iemand goed? Als je weet hoe diegene is en doet? Als je weet waarom diegene doet zoals hij of zij doet? Misschien moet het antwoord in een hele andere richting worden gezocht. Wellicht is het antwoord dat je iemand pas echt goed kent als je aan een half woord genoeg hebt om intuïtief aan te voelen wat er speelt.

14 november 2023. 21.46 uur. Willeke belt. Niet heel bijzonder, want wij staan steevast bij elkaar in de oproep top 5. Meestal zoeken we niet op dit tijdstip contact, al is het geen absolute uitzondering ,,Hey Willeke,” zeg ik. ,,Hey.” En het is even stil aan de andere kant van de lijn. Voor het eerst in de 12,5 jaar dat wij elkaar kennen stel ik DE vraag. Het is intuïtie, een onderbuikgevoel. Want haar vader is niet terminaal. Oud, dat wel. ,,Is je vader overleden?” Het lukt haar alleen om een bevestigende ‘ja’ uit haar mond krijgen.

Het is de dag waar wij al zo vaak over hebben gesproken. Het is onwerkelijk dat deze dag nu opeens gekomen is. Ik voel haar pijn. Ik voel haar verdriet.

Al 12,5 jaar werken we samen. Ontelbare uren hebben we in elkaar gezelschap doorgebracht. En, dat vind ik heel speciaal omdat we vaak onder grote druk staan: in al die jaren hebben we nog nooit bonje gehad. Meer dan duizend uitvaarten hebben we samen begeleid. Vanaf onze eerste kennismaking in 2012 hebben we een bijzondere connectie. Onze jeugd heeft veel raakvlakken, ons levensverhaal heeft raakvlakken. Ons manier van doen komt ook erg overeen. We zijn allebei trouw, perfectionistisch, bescheiden en ietwat op onszelf. Het is niet voor niks dat Hart Uitvaart naar haar is vernoemd. ’t Hart is immers haar achternaam.

Haar vader ken ik uiteraard minder goed. Ik weet hoe hij loopt, hoe hij praat. Ik ken een deel van zijn levensverloop door de verhalen die mij verteld zijn. Ik heb hem zien rouwen om het overlijden van zijn vrouw in 2017. Maar hem echt kennen? Nee, dat deed ik niet.

Het beeld wat mij het meest van hem blijft hangen is het beeld van een statige man. Een man tegen wie je automatisch ‘u’ zegt. Met een innemende en ondeugende glimlach. Een man die zijn leven lang toegewijd is geweest aan de kerk en aan zijn gezin. Een goed mens.

Een jaar eerder heb ik de vader van Willeke gedurende een week meerdere keren per dag aan de telefoon gehad. Ik vermoed dat hij hier zelf weinig weet van heeft gehad. Als je al langer dan 90 jaar rondloopt op aarde, ontkom je er bijna niet aan dat je kortetermijngeheugen wat minder wordt. Als je dan ook nog je adressenboekje kwijt bent en je hebt nog maar twee telefoonnummers in je bezit, dan is de kans dat mijn nummer gedraaid wordt zo’n vijftig procent.

Het geeft onbedoeld wel inkijk in het leven van een 93-jarige. Een leven dat zich in de koude en donkere wintermaanden bevindt. Vrijwel iedereen verloren. Verhalen over vroeger die mooier zijn dan verhalen over later. Vrijwel niemand die je nog aanspreekt met je voornaam.

Op de dag van de uitvaart zit Willeke uiteraard niet naast mij, maar bij haar eigen gezin. Ondanks dat de afstand tussen ons letterlijk gezien groter is dan bij een ander afscheid, voelt ze deze dag veel dichterbij. Tijdens de dienst zoeken we af en toe oogcontact. Een kleine glimlach of een knipoog is genoeg om elkaar te begrijpen. Ik koester onze vriendschap en de speciale band die wij hebben. Ik hoop dat we samen ons 25-jarig jubileum nog mogen meemaken. Toen we tien jaar samenwerkten, hebben we een zeehond geadopteerd en gezamenlijk vrijgelaten. Gelukkig heb ik nog 12,5 jaar om na te denken hoe dit overtroffen kan worden.