Vier columns in één

,,Gefeliciteerd met de verjaardag van Hart Uitvaart,” lees ik op 17 maart op mijn telefoon.
Afzender: een oud-collega van mij. Hoewel ik zeer aangenaam verrast ben door het berichtje,
gaat de verjaardag verder eigenlijk behoorlijk geruisloos voorbij. Een jaar eerder adopteerden
we nog een zeehondje bij Aseal, waarbij de vrijlating van Noheez (de naam die wij gaven aan
het dier: zeehond omgedraaid minus een -d) als een zeer bijzondere en waardevolle dag de
boeken in ging. De twee eerdere jubilea vielen in het water door Corona. Nu kijken we vooruit
naar 17 maart 2024.

Het is ongelooflijk hoe snel die jaren voorbij vliegen. We hebben veel verdriet van dichtbij
meegemaakt, maar gelukkig hebben we ook vaak lachende mensen gezien. Het zwarte
rouwrandje is steeds meer aan het vervagen. Heel bijzonder was het om vorig jaar aanwezig te
zijn op het huwelijk van één van de kleindochters van de familie waar ik de voorbije vijftien
jaar waarschijnlijk het meeste ben geweest. ,,Je was erbij toen we afscheid moesten nemen van
familie, dan behoor je ook bij te zijn als het gezin wordt uitgebreid met een schoonzoon,” vond
de vader van de bruid. Bijzonder hè. Eigenlijk wel waard om een gehele column aan te wijden.
Maar ik heb veel te schrijven dit keer.

Zo wil ik het ook kort hebben over een lieve vrouw uit Rockanje. Zij was niet alleen fervent
liefhebber van mijn tijdschriftverhalen, maar kwam ook al jarenlang in huis om ons te helpen
met het huishouden. Na een zeer kort ziekbed overleed zij in het najaar van 2022. We konden
hard lachen met elkaar, al waren we op bepaalde vlakken ook enorme tegenpolen. Het grootste
verschil? Zij gruwelde van alles wat met mijn werk te maken heeft. Over mijn werk praten
deden we dan maar zo min mogelijk… Dit voorjaar is haar eerste ‘herjaardag’ (verjaardag waar
zij zelf niet fysiek bij is). In gedachten ben ik bij haar deze dag.

Wat doe je eigenlijk met het telefoonnummer van iemand die is overleden? Bewaren of
verwijderen? Ook daar ben ik nog niet helemaal over uit…

Terug naar het bedrijf. De beste vraag die mij de voorbije jaren is gesteld, is de vraag: ,,Wat
onderscheidt jou nou eigenlijk van alle ondernemers?” Iemand die werkzaam is in een totaal
andere branche, vroeg mij dit op een donkere novemberochtend. Als een beoefend minister
toverde ik vlug wat algemene woorden uit mijn mond, om maar te verbloemen dat ik hier nooit
echt over had nagedacht. Waarom zou ik daar specifiek over nadenken? Ik ben dit werk ooit
gaan doen. Eerst in loondienst, daarna als franchisenemer en nu onder eigen naam. Anno 2023
zou ik antwoorden: ,,We zijn laagdrempelig, toegankelijk en persoonlijk. En we hebben ons
bedrijf dusdanig ingericht dat ons belang altijd gelijk is aan het belang van de nabestaanden.
Dit wordt bij ons ontzettend gewaardeerd.”

Tot slot nog even terug naar de vrouw uit Rockanje. ,,Waarom ben je eigenlijk zo bang om
dood te gaan,” vroeg ik haar eens op maandagochtend. ,,Nou… gewoon,” stamelde ze. ,,Dood
zijn is toch niet leuk?” Nee, dat lijkt mij ook niet, antwoordde ik haar met een lach. Ondanks
mijn grenzeloze vertrouwen dat het leven het goed met je voor heeft, ben ik wel tot de conclusie
gekomen dat een overlijden vrijwel altijd een verslechtering van je eigen leven is. Er zijn
uitzondering, natuurlijk, dat heb ik van dichtbij ook mogen zien, maar ik hoop zeker nog het
vijftigjarige jubileum van Hart Uitvaart mee te mogen maken.

Al is het maar omdat in september ons eerste kindje geboren gaat worden en ik haar zo lang
mogelijk wil zien opgroeien.