Trouwerij

Een zonnige nazomerzondag in oktober 2008. Het is een heel hectisch weekend geweest, maar bij het vallen van de avond ben ik andermaal op weg naar een overlijden. Een veel te jonge man heeft het leven gelaten. Als ik bij zijn woonhuis naar binnen kijk, zie ik twee jonge blonde koppies. ,,Laat het niet zijn kinderen zijn,” hoop ik vurig voor deze twee prachtige meiden. Die hoop was van korte duur.

Eikelnootjes
Hun vader is tijdens het hardlopen overleden. De meiden hadden het zien gebeuren en dachten dat papa een geintje met ze uithaalde. Door eikelnootjes naar zijn hoofd te gooien, hoopten ze in hun kinderlijke enthousiasme het spel te beëindigen en met hem verder te rennen. Tevergeefs. Hij mocht niet ouder worden dan 37 jaar. Naast twee jonge meiden, laat hij ook een zwangere vriendin achter. Ontreddering en ongeloof overheerst bij zijn nabestaanden.

Gouden handafdrukken
Als uitvaartverzorger ontkom je er niet aan dat je je werk soms mee naar huis neemt. In dit geval ook. Het werd een prachtige uitvaart, waar ik tot op de dag van vandaag nog weleens aan wordt herinnerd. Een stoet tot aan de horizon achter de rouwauto, een gitzwarte kist met gouden handafdrukken van zijn kinderen, een zee aan bloemen, een erehaag door al zijn vrienden, maar bovenal een afscheid waar zijn dochters zoveel mogelijk bij betrokken waren. De band was hecht. Zo hecht dat, tijdens de condoleance achteraf, de meiden de meiden in het zonnetje werden voorgelezen door de uitvaartverzorger. Een moment dat ik koester.

Wijsheid
Met de weduwe heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds geregeld contact. Inmiddels ken ik haar dochters al langer dan dat haar overleden man zijn kinderen zelf heeft gekend. Dit is een trieste waarheid. Ik bewonder haar, hoe ze als jonge moeder een gezin met drie kinderen draaiende heeft gehouden. Ik bewonder haar, hoe ze het noodlot moedig heeft gedragen en haar meiden hun verdriet heeft proberen weg te nemen. Maar bovenal bewonder ik haar om haar wijsheid.

Gelukkige periode
In 2012 viel er een uitnodiging in de bus. De weduwe ging trouwen. Als uitvaartverzorger kreeg ik een uitnodiging om hierbij aanwezig te zijn. Een beetje raar toch? Vond zij niet. ,,Je was er voor mij in mijn moeilijkste periode van mijn leven, dan wil ik dat je er ook bent in mijn gelukkige periode.” Uiteraard ben ik gegaan.