Natuurlijk

,,Elke begraafplaats ligt toch in de natuur.” In een nog niet zo grijs verleden liet ik me dit nog weleens ontvallen als het onderwerp ‘natuurbegraafplaats’ ter sprake kwam. Maar de tijden veranderen. En ja, niet elke verandering is een verbetering. We hoeven maar eens onze energienota, benzinerekening of boodschappenbonnetje erbij te pakken om met een vleug heimwee terug te verlangen naar vergane tijden. Maar van natuurbegraafplaatsen ben ik onderhand toch wel zeer gecharmeerd geraakt.

Midden in de coronacrisis ben ik met mijn collega Willeke onderweg naar een dorpje in de buurt van Arnhem. Alhoewel we allebei een andere route kiezen, arriveren we vrijwel tegelijk op de natuurbegraafplaats in de Veluwe. ,,Mooi hier hè,” roepen we bijna simultaan naar elkaar. De medewerker van de begraafplaats wacht ons met koffie op. ,,Vind je het goed als we koffie al wandelend opdrinken,” vraag ik haar beleefd. ,,We moeten toch nog wel zeker twintig minuten wachten op de rouwauto, dus ben wel benieuwd wat voor moois de begraafplaats in petto heeft.”

,,Overal waar een boomstam ligt, ligt al iemand begraven,” vertelt de dame die ons ontvangen heeft, terwijl wij ons begeven op een smal paadje met hoge naaldbomen. Ergens had ik een kruidenvrouwtypetje bij haar verwacht, maar ze oogt eigenlijk als iedere willekeurige medewerker op een begraafplaats. Even later: ,,Oh ja, en hier in de schuur rechts kunnen bijeenkomsten worden gehouden.” Ze trekt de schuifdeur open. Ik zie geen boomstamstoelen die in een kring staan opgesteld rondom een fictief kampvuur, zoals ik me had voorgesteld, maar een ontzettend sfeervol ingericht pand. Het interieur lijkt zo te zijn geplukt uit een lifestylemagazine. Willeke en ik kijken elkaar aan. ,,Mooi hier hè,” lijken we allebei te denken.

Van nature ben ik erg belangstellend. ,,Kiezen er veel mensen voor een natuurbegraafplaats,” is de volgende etappe in mijn vragenvuur. ,,Jazeker, kijk maar naar hoeveel boomstammen er op de grond liggen. Sterker nog, de begraafplaats is zo goed als vol als we de gereserveerde graven meetellen. Wat voor types het zijn? Nou, ontzettend divers. Van enorme natuurliefhebbers, tot glazenwassers tot bankdirecteuren. Je kunt er eigenlijk niet een vast type op plakken. Wel zijn het vaak mensen die eens als bezoeker op een natuurbegraafplaats zijn geweest.”

Zo vertelt ze verder, vraag na vraag keurig antwoordend, terwijl we stilaan teruglopen om de rouwauto op te wachten. De medewerkster vertelt over de voordelen van een natuurbegraafplaats. Zowel financieel (het is een eenmalige investering, maar je hoeft geen dure gedenksteen te plaatsen of de grafrechten steeds weer te verlengen) als voor het milieu. Zo mag een overledene louter afbreekbare kleding dragen en mag de uitvaartkist geen metaal bevatten. Ze weet te vertellen over het ontstaan van de eerste natuurbegraafplaats in Nederland. Dit was bijna zeventig jaar geleden. En nog veel meer.

Inmiddels zien we de rouwauto in de verte komen aanrijden. De familie in particuliere auto’s er direct achter. Met de familie begeleiden we op een loopkoets de overledene richting haar laatste rustplaats. Als het gezin de dag afsluit met een kop koffie en wat lekkers, lopen Willeke en ik een groot rondje over de begraafplaats. ,,Mooi hier hè,” zegt zij nogmaals tegen mij. ,,Zeker. Prachtig. Misschien dat ik dit in de verre toekomst ook wel wil. Maar dan wel bij voorkeur bij het strand. Of in de te vormen fusiegemeente Voorne Aan Zee. We hebben hier zoveel mooie en diverse natuurgebieden. Hopelijk zal er hier ooit zo’n natuurbegraafplaats te zijn.”

Vaak begint een verandering met een wens. Ook dat heeft de medewerker van de natuurbegraafplaats ons eerder deze dag voorgehouden.