- Geplaatst op 22 januari 2025
- Geen categorie
Muisstil
30 juli 2022. Mijn 40e verjaardag. Ook die van mijn tweelingbroer. Eigenlijk valt het mij niet eens op dat ik die dag niks hoor van mijn tante. Dit terwijl zij immer een trouwe SMS-er is op mijn geboortedag. Waarschijnlijk is zij het vergeten. Dat kan gebeuren als je ver in de zeventig bent, zo luidt mijn redenering. Er blijkt meer aan de hand te zijn. Al duurt het nog tien zomerse dagen voordat we de echte reden ontdekken.
Ik rijd die middag door de Botlektunnel als mijn telefoon gaat. Het is mijn zus. ,,Ik weet niet wat er precies aan de hand is,” zo steekt zij direct van wal. ,,Maar de politie staat voor de deur bij onze tante. We denken dat het foute boel is.”
Mijn tante. Er waren slechts twee mensen in de wereld die ik zo mocht noemen. Een klein gezin, dan heb je dat. Het feit dat ik de vorige zin in de verleden tijd schrijf, verklapt al de uitkomst van het politiebezoek aan het huis van mijn tante. Het is inderdaad foute boel. In de vroege ochtend van onze verjaardag heeft zij nog contact gehad met haar jongste zoon, die op dat moment vakantie viert in Italië. Daarna is het stil geworden en stil gebleven.
Het past haar wel om op deze manier heen te gaan. Zij leefde een teruggetrokken leven met een beperkt aantal sociale contacten. Op verjaardagen was spreken voor haar zilver, maar zwijgen goud. Liever luisterde zij naar verhalen van anderen.
Haar jongste zoon is degene die het meest naar zijn moeder omkijkt. Meerdere keren per week is hij te vinden bij zijn moeder. Maar als je in Italië bent, kun je niet zomaar even komen aanwaaien. Met hem heb ik het meest te doen. Door de tropisch warme temperaturen gedurende die tien dagen is het niet mogelijk om haar nog te zien. Hij moet het doen met haar laatste woorden: “Prettige vakantie, jongen.”
Het was, zoals ik al schreef, niet een vrouw van veel woorden. Past het dan om veel woorden aan haar te wijden? Nee. Daarom voor het eerst sinds ik deze columns schrijf een foto. Een foto van haar begrafenis.