Levenskracht

Turend door mijn autoraam zie ik hem lopen. Met een ietwat gebogen hoofd en een koptelefoon op zijn hoofd. Nauwelijks oog voor de bomen die weer tot bloei komen. Ogenschijnlijk geen aandacht voor de wereld om hem heen, die steeds meer aan kleur wint nu de lente zich na een natte, sombere winter aankondigt. Zelfs geen aandacht voor zijn trouwe viervoeter die enthousiast kwispelend mee wandelt. Laat staan dat hij mij ziet. Voor iedereen gaat het leven verder. Voor hem lijkt de wereld nog altijd stil te staan.

Nagenoeg een jaar eerder stap ik voor het eerst binnen in het woonhuis. Allerhartelijkst word ik door zijn moeder welkom geheten. Het is dat ik haar zelf aan de telefoon heb gehad een paar dagen eerder en zij mij al een klein beetje heeft verteld wat er speelt, anders had ik niet geloofd dat ik hier ben om haar uitvaart voor te bespreken.

,,De artsen verwachten dat ik het einde van de maand niet haal,” vertelt zij niet veel later. Ik kijk haar diep in haar blauwe ogen, die zoveel levenskracht uitstralen. ,,Het is zoals het is. Ik heb een heel goed leven gehad. Al doet het me wel heel veel verdriet om iedereen los te moeten laten. Het voelt een beetje alsof je tijdens de marathon na 28 km uitstapt en de race niet kunt voltooien. Ik kan mijn leven ook niet voltooien.”

We praten lang en uitgebreid. Eigenlijk meer over haar leven dan over haar naderende einde. Haar levensvreugde, enthousiasme en ontwapende lach hebben de overhand tijdens het gesprek. ,,Wat een leuk mens,” denk ik meer dan eens tijdens het samenzijn. En wat zonde dat het zo moet lopen voor haar.

De maand gaat voorbij. Geen telefoontje… De volgende maand ook niet. Alleen een appje met een wijziging voor de rouwkaart. ,,Ik hoop dat je nog zo lang mogelijk onder ons blijft, eerlijk waar,” antwoord ik via WhatsApp. ,,Ik hoop het stiekem ook,” antwoordt ze.

Het wordt zomer. Het wordt herfst. De bladeren vallen van de boom en de paddenstoelen schieten omhoog als ze weer bericht. ,,Hoi hoi Niels, het is zo ver. Wil je mijn kist bestellen?”

Het lijkt me heel onwerkelijk om ’s morgens op te staan en te weten dat die dag je leven middels een injectie zal eindigen. Hoe ziet zo’n dag eruit? Ga je nog Goede Tijden, Slechte Tijden kijken, om te zien wat Ludo Sanders nu weer alleemaal bekokstooft? Of naar het journaal kijken om te zien wat er in de wereld gebeurt? Ga je nog je e-mails lezen? Of beantwoorden? Wat zeg je nog tegen de mensen die verder moeten zonder jou? Het lijkt me heel onwerkelijk. Ik vermoed dat ik mezelf nog een keer naar de Maasvlakte zou laten rijden om de zee te zien. En dat ik de rest van de dag de mensen om me heen zou willen die het belangrijkst voor mij zijn.

’s Middags bevestigt een telefoontje van haar man dat zij ondertussen overleden is. Een kleine week later nemen we op informele wijze afscheid van haar. Het is haar wens dat de uitvaart niet te somber zou zijn. Juist informeel, met veel ruimte voor een lach en gezelligheid. Zoals zij zelf is. Haar wens wordt ingewilligd.

En haar zoon? Die zal nog vele uren met de hond lopen. Die zal nog vaak diep in gedachten verzonken zijn, zonder oog voor de jaargetijde waarin wij ons bevinden of aandacht voor de natuur om ons heen. Hij heeft zijn moeder te kort in zijn leven gehad. Maar soms kun je beter iets heel goeds heel kort in je leven hebben dan iets slechts heel lang.

Ik kijk nog één keer in mijn achteruitkijkspiegel. Haar zoon loopt inmiddels een heel stuk achter mij, de hond nog altijd enthousiast kwispelend aan zijn zijde. ,,Je hebt geluk gehad met zo’n moeder,” denk ik, terwijl ik mijn knipperlicht aanzet om aan te geven dat ik linksaf zal slaan.