Leven na de dood

Hartje zomer. Ik sta in de aula voor een plechtigheid als er een frisse wind de aula inwaait. Ik kijk om naar de deur, maar deze beweegt geen millimeter. Tocht kan dus niet de dader zijn. Was het mijn verbeelding? Nee, de familie had het opgemerkt.
Dit is geen opzichzelfstaand incident. Er zijn zoveel onverklaarbare dingen die gebeuren, dat ik geneigd ben om te geloven dat er meer is na de dood. Zo had ik eens een uitvaart van een vrouw die haar wensen zelf op papier had gezet. Haar expliciete wens was dat er geen ‘kijkavond’ zou zijn en dat de kist meteen gesloten zou worden. De kinderen wilden echter nog afscheid nemen, waardoor de kist tot aan het vertrek naar het crematorium open was. Bij het voeteneinde van de overledene stond een grote bloem, nog volledig in de knop. We sloten de kist af, trokken de jassen aan en bij terugkomst in de familiekamer viel ons allemaal tegelijk iets op. De gesloten bloem stond opeens wagenwijd open en in de bloei van haar leven. Toeval?

Ooit belandde ik eens bij een echtpaar, die onenigheid met elkaar had of er wél of geen leven na de dood was. De man vond het de grootste onzin ooit en geloofde er niet in, de vrouw was daar minder zeker van. Om een familievete te voorkomen, gooide ik het op een akkoordje tijdens de voorbespreking. ,,Weet u wat,” stelde ik voor aan de vrouw. ,,Als er inderdaad meer is, dan moet u dat maar laten merken tijdens de uitvaart.” Ze stemt enthousiast toe. Voor de plechtigheid laat ik de echtgenoot kijken in de zaal of alles naar wens is qua opstelling. Ons oog valt allebei op een fel knipperend licht in de aula. ,,Moet je iemand naar laten kijken,” bijt de echtgenoot mij toe. Dit zou ik hebben gedaan, ware het niet dat het licht tijdens de uitvaart geen moment haperde. Toeval?

Kinderuitvaarten is een onderwerp wat ik liever niet behandel. Dit is de uitzondering. Na het overlijden van een jong meisje, was het moment gekomen dat de familie het overleden meisje op het graf zette. Precies op dat moment vloog er een vlinder recht over de witte kist om plaats te nemen op de schouder van haar rouwende vader. Kippenvel, een brok in ieders keel. Het is misschien wel het meest indrukwekkende moment wat ik ooit met dit werk heb beleefd.
Leven na de dood. Ik ben er in gaan geloven. Misschien dat we niet voortbestaan als menselijke wezens, maar als een energieveld. En misschien zijn we fysiek wel aanwezig in andere hoedanigheid; als een roodborstje, witte duif of een reiger. Wie weet?