Harley

,,Mag ik je nog één verzoek doen,” vraagt de echtgenote met een ontwapende glimlach als achter ons de Hotrod rouwauto zich met moeite probeert te keren in het smalle paadje bij het crematorium. Niet verwonderlijk overigens, gezien de extreem lange lengte van de auto. ,,Ja natuurlijk,” antwoord ik, denkend aan iets totaal anders dan waar zij mee op de proppen komt. ,,Wil je een column over ons schrijven? Met een speciaal dankwoord voor de Dierenriem in Hellevoetsluis?” Ik stem in met haar verzoek.

Deel twee van mijn belofte ben ik inmiddels nagekomen. Voor deel één ga ik de komende 500 woorden mijn uiterste best doen.

Het verhaal begint voor mij de dag vóór zijn overlijden. In de ochtend word ik gebeld door de echtgenote. Zij vertelt mij dat haar man spoedig zal komen te overlijden. Aan haar stem meen ik te horen dat de vrouw nog niet de pensioengerechtigde leeftijd heeft behaald. Zij bevestigt desgevraagd mijn vermoeden. Haar man is als vijftiger op de afdeling van Alzheimerpatiënten beland. Een plek waar je eerder zijn vader of moeder, nog allebei in leven, zou verwachten. Maar het lot heeft anders beslist. Een situatie met louter verliezers.

,,Is het een idee als ik vanavond naar de Dierenriem kom,” vraag ik richting het einde van het telefoongesprek. ,,Dat zal veel druk en onzekerheid wegnemen als het moment van overlijden gekomen is.” Ze stemt in. ,,Dat zou ik fijn vinden.”

’s Avonds bespreken we in grote lijnen hoe we afscheid gaan nemen. Kort samengevat: Het is de wens om afscheid te nemen van de nog gezonde man en vader van een paar jaar geleden. Niet van de hulpbehoevende man die alles in het leven heeft moeten opgeven: zijn succesvolle bedrijf, zijn hobby’s, zijn huis, zijn gezin. Zijn eigen Harley zal bij de ingang van de afscheidslocatie de gasten ontvangen. Met een foto van hem op de motor en een klein boeket. Op de schermen zullen foto’s van gelukkige tijden worden afgespeeld, met her en der wat ruimte voor foto’s van de laatste periode van zijn leven. Met een erehaag zal hij naar de rouwauto begeleid worden. En hij zal met de Hotrod rouwauto (google maar eens) naar het crematorium worden gereden.

De volgende dag is het gezin veel in mijn gedachten. Ik blijf het – na al die jaren – nog steeds verwonderlijk vinden hoe je leven zo’n drastische wending kan nemen. Dat geldt overigens voor heel veel overlijdens van een onvoltooid leven. Met auto-ongelukken: hoe je het ene moment hard kunt meezingen met de Dire Straits of Jannes en je het volgende moment niet meer op deze aarde bent. Met hartinfarcten: dat je het ene moment nog grapjes kunt maken en een grapefruit kunt eten en het het volgende moment afgelopen is. En nu met Alzheimer op zo’n jonge leeftijd. Dat je als vijftiger volledig gevangen bent komen te zitten in je eigen, kleine wereldje. En je je slechts nog herkenning vindt bij flarden van het verleden. Het is triest.

Iets meer dan 24 uur na ons gesprek belt de familie dat hij is overleden. Met veel liefde en aandacht nemen we een kleine week later afscheid. Van de man die deze ziekte op jonge leeftijd is overkomen. Maar vooral ook van de man wie hij was voordat het mistig werd in zijn hoofd. Het meest indrukwekkende moment is het gebrul van zijn Harley op het moment dat de stoet de motor passeert.

En ik? Ik ben mijn belofte nagekomen. Zoals ik altijd probeer te doen. Al ga ik geen gewoonte maken om volmondig ‘ja’ te zeggen op dit zeldzame verzoek.