Happy socks

In april is het alweer vijftien jaar geleden dat ik enigszins klungelig een stropdas strik om me gereed te maken voor mijn eerste werkdag in de uitvaartbranche. Tot op de dag van de vandaag verbaas ik me nog altijd dat ik in 2008 als meest geschikte kandidaat voor de vacature word betiteld, maar ik ben blij dat het zo gelopen is. Het is een mooi en betekenisvol beroep met veel afwisseling en vrijheid.

“Is er een uitvaart die je nooit zult vergeten?”, is me weleens gevraagd. Uiteraard. Tientallen. Waarschijnlijk honderden. Elk afscheid, groot of klein, heeft wel iets bijzonders. Over elke uitvaart van het voorbije jaar kan ik klakkeloos een aantal bijzonderheden benoemen. Van het jaar ervoor waarschijnlijk ook. 2019 en 2020 moet ook nog wel lukken. “Je hebt echt een olifantengeheugen,” fluistert mijn collega Willeke me dikwijls toe. In alle bescheidenheid moet ik toegeven dat zij daar wel gelijk in heeft. Al kan ik privé met moeite mijn pincode onthouden, laat staan al mijn wachtwoorden. Maar met mijn werk onthoud ik met gemak kleine details. “Heb je een boekje waarin je alles opschrijft,” vroeg een familie mij verbaasd nog in december. Het was al jaren geleden dat ik voor het laatst in dat woonhuis was, maar ik kon feilloos benoemen wat er zich eerder had afgespeeld binnen het gezin.

In de kast in mijn woonkamer staan diverse attributen die ik van families heb gekregen als blijk van waardering. Er staat een flesje wijn met een foto van iemand die me dierbaar was, een fles wijn met de naam van een meisje in wiens overlijden ik nog altijd geen vrede heb gevonden, de meest bijzondere rouwkaart van de voorbije vijftien jaren, een Boeddhabeeldje wat ik kreeg van een familie waar beide ouders tegelijk verongelukten, diverse boeken en nog meer.

Het meest originele bedankje ligt daar echter niet bij. Sterker nog: dit aandenken draag ik op het moment van schrijven om mijn voeten. Gekregen van een hele liefdevolle familie, waar wij vorig jaar vanaf Voorne-Putten naar de hoofdstad van Nederland trokken om daar in zijn geboortestad afscheid te nemen van hem. Dat is een voorbeeld van een bijzonder detail dat ik dan onthoud. Net als de beschilderde kist, de rouwauto (dezelfde als Pim Fortuyn) en nog meer.

Een paar weken na de uitvaart kom ik altijd nog eens langs ter afsluiting. Zo ook bij deze familie. “Vind je het goed als we je een kleinigheidje geven,” tast de dochter voorzichtig af. En voordat ik antwoord kan geven staat er een vierkant doosje voor mijn neus. Tot mijn grote plezier zie ik voor me drie paar happy socks. “Dit vind ik nou echt een leuk cadeau,” zeg ik met een twinkeling in mijn ogen. Dat vindt de familie ook: “Het doet recht aan hoe je voor ons was,” legt de dochter uit. “Jouw manier van doen bracht een glimlach op onze gezicht in dagen van verdriet. Je bent toegankelijk, belangstellend en laagdrempelig. Daar past geen stijf cadeautje bij. Ik hoop dat je het waardeert.”

Dat doe ik zeker. Anders was de attentie nooit de titel geworden van deze column.