Dansen van heimwee

Soms heb je van die momenten waar je met een groot gevoel van geluk op terugkijkt. Eén van de mooiste avonturen die ik heb meegemaakt, was op een ijskoude vrijdagochtend in Rotterdam-Zuid. Anderhalf jaar later werd ik daar op een onverwacht moment aan herinnerd.

Ik moest destijds de uitvaart bespreken van ‘opa patatbakker’, in Rotterdam-Zuid. Op de uitvaart werd na afloop (uiteraard) patat aan de gasten aangeboden, maar daar gaat dit verhaal niet over. Het verhaal gaat over hoe deze familie bij mij terecht was gekomen.

Ontroerend verhaal
Deze vraag stelde ik aan het einde van de bespreking aan de dochter van de overledene. Want haar moeder was twee jaar eerder overleden en voor die crematie werd een andere ondernemer ingeschakeld. ,,Dat ik nu voor jullie heb gekozen, komt eigenlijk door mijn vriendin,” lachte zij. ,,Zij vertelde op een verjaardag over de uitvaart van haar moeder. Dit was zo’n ontroerend verhaal.”

Naoorlogse noodhuizen
Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. De dochter vertelde het verhaal in geuren en kleuren. De moeder van die vriendin woonde haar hele leven in de Rotterdamse wijk Wielewaal. Dit zijn naoorlogse noodhuizen. Heel leuk, maar heel klein. In dit poppenhuisje woonden toen negen mensen, het is anno nu bijna niet voor te stellen.

Zonsopgang
Op de dag van de uitvaart vertrok de stoet vóór zonsopgang naar het crematorium, in een bordeauxrode rouwauto. Vanuit datzelfde woonhuis. In het crematorium werd op respectvolle wijze afscheid genomen van moeders. Alle spanning die de kinderen hadden vóór de uitvaart, viel weg in de aula van het crematorium. Aan het einde van de plechtigheid mocht iedereen een laatste groet brengen. De familie bleef als laatste achter. Terwijl alle genodigden de zaal hadden verlaten, werd het laatste muziekstuk van André Rieu opnieuw gedraaid.

Walsen
Een muziekstuk met een grote emotionele lading, want op dit muziekstuk werd er vroeger in het woonhuis aan de Wielewaal steevast gedanst door het gezin. Eén van de dochters pakte spontaan de hand van haar man en begon te dansen rondom de kist. De andere kinderen volgden. Er was echter één dochter die al weduwe was en die stond daar toch wat verloren toe te kijken. ,,Kom maar hier,” fluisterde de uitvaartverzorger haar toe. Hij pakte haar hand, waardoor ook zij kon walsen rondom de kist van haar overleden moeder.
,,Die uitvaartverzorger,” zei ik ietwat verrast, omdat ik altijd had gedacht dat dat verhaal binnen de vier muren van het crematorium was gebleven. ,,Die uitvaartverzorger, dat was ik.”