Denken in mogelijkheden

Denken in mogelijkheden

2020. Een jaar om nooit te vergeten. Hoe graag je ook zou willen. Klagen zal ik niet doen. Al is het maar uit respect voor ál die mensen die het nog veel slechter hebben gehad.

In deze regio zijn veel mensen ziek geworden. Al was het gelukkig niet zo extreem als in Brabant. Ik denk geregeld terug aan de geestelijke uit Brabant, die op televisie vertelde dat hij vanaf medio maart tot medio april dertig uitvaarten mocht begeleiden. In heel 2019 was hij bij 22 katholieke diensten voorgegaan.

Ik krijg het gevoel dat er op dit moment vooral mensen overlijden mét Corona. Veel minder dóór Corona. In het voorjaar was dit anders. Mensen willen dikwijls weten hoe het was voor ons. Mijn antwoord? ,,De eerste keer is heel gek. Het is alsof je een brandend huis binnenstapt. Maar gaandeweg vindt je er toch een weg in.”

Terug naar de lente: Frustrerend zijn de vele beperkingen. Rouwen is opeens een eenzaam proces. Geen handen schudden, geen knuffels, geen zoenen. Slechts een heel beperkt gezelschap is welkom op de uitvaarten. Dat is een ander scenario dan veel mensen voor ogen hebben.

Ook zitten alle verzorgingshuizen op slot, waardoor naaste familieleden hun partner, moeder, vader, opa of oma soms maanden niet hebben gezien.

,,Denk vooral in mogelijkheden,” houd ik de families die ik mag begeleiden steeds voor. ,,Kijk naar Amerika, waar er begrafenissen zijn waarbij je door je autoraampje mag toekijken hoe je geliefde door mannen in witte pakken in het graf wordt gezet. Kijk naar Italië, waar het merendeel van de doden in stilte wordt begraven of gecremeerd. Of kijk naar Frankrijk, waar er maximaal tien mensen mogen komen op het afscheid. Wat in praktijk vaak betekent dat er gekozen moet worden tussen de kleinkinderen. Wie mag wel komen en wie niet?. Zo slecht hebben we het hier niet.”

Dat helpt. Zo vraagt een familie hun kennissenkring twee condoleancekaarten te sturen. Eén voor zichzelf en één om met een punaise op de stoffen kist te prikken. Zodat er alsnog iets mee gaat van alle mensen die niet mogen komen naar het crematorium. Een andere familie raakt mij door minutieus een route uit te stippelen, zodat alle vrienden en kennissen coronaproof afscheid kunnen nemen. Weliswaar vanachter een raam, maar toch. Het kan. Er wordt gedacht in mogelijkheden.

De erehagen zijn indrukwekkend. Wat mij betreft mag dat een blijvertje zijn. Net als de sfeer in de aula’s, die in het voorjaar prettiger is dan gemiddeld. Misschien juist omdat er slechts een klein gezelschap mag komen. Het lijkt alsof iedereen zich veel ontspannener en veiliger voelt bij elkaar.

Het zijn lichtpuntjes. Maar voor veel mensen is het een ongelooflijk slecht jaar geweest. Oud en Nieuw zal er vermoedelijk ook heel anders uitzien dit jaar. Maar laten we met elkaar proosten op een gelukkig en zorgenvrij 2021. En laten we daarna nog een keer proosten. Op het jaar 2020 dat voorbij is.