Miss Nederland

Het is een koude donderdagavond eind november. Zo’n avond dat de ramen van je auto aan de binnenkant beslaan. Zo’n avond dat je het liefst aan je hond zou willen vragen of hij zichzelf nog even uitlaat. Terwijl de kinderen in het land Sinterklaasliedjes aan het zingen zijn en de hun schoenen volproppen met suikerklontjes en winterpenen, ben ik onderweg naar een overlijden.

Niet veel later… ,,Zijn jullie een beetje voorzichtig met mijn moeder,” vraagt één van de dochters tegen de collega’s die de overleden vrouw thuis komen verzorgen. ,,Ja, mevrouw, natuurlijk zijn we dat,” antwoordt de verzorger met een vriendelijke glimlach. ,,Ja, maar ik bedoel; extra voorzichtig. Jullie zijn nu een voormalig Miss Nederland aan het verzorgen.”

De verzorgers en ik hebben vluchtig even oogcontact met een blik van verbazing. We horen elkaar denken; zo, dit is bijzonder zeg. Hoe vaak mag je de uitvaart van een voormalig mooiste vrouw van het land verzorgen? Hooguit één keer in je leven.

Haar echtgenoot legt even later, als we aan tafel zitten, uit hoe het precies zit. Tussen 1938 en 1949 zijn er officieel nooit Miss Nederlandverkiezingen gehouden, maar officieus wél. De vrouw die eerder vanavond is overleden, mag zich de officiële winnaar van een officieuze verkiezing vlak na de oorlog noemen. En, eerlijk is eerlijk, zelfs na haar overlijden is het nog steeds een zeer mooie, verzorgde dame om te zien. De make-up die de volgende dag wordt aangebracht, maakt het plaatje compleet.

,,Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet,” vraag ik even later. Haar man herinnert het zich als de dag van gisteren. Hij veert op uit zijn stoel bij het delen van dit verhaal. ,,Het was op de tennisvereniging. Zo’n verschijning… de adrenaline spoot omhoog zodra zij bij de ingang van het tennispark gesignaleerd werd. Ik overdrijf niet als ik stel dat alle mannen die op de club kwamen zich net wat beter geschoren hadden dan normaal. En hun broek nét even wat beter gestreken hadden. En ik hoef waarschijnlijk ook niet uitleggen dat de sigarettenlucht in de kantine volledig werd weggeblazen door de extra toefjes aftershave bij al die mannen op de vereniging, ha.”

,,En ik? Ja, ik zag haar ook al meteen zitten, maar dacht bij mezelf. Ik ben een gewone jongen uit Rotterdam. Met dezelfde aanpak als al die andere mannen ga ik haar nooit voor me winnen. Dus deed ik alsof ik de enige vrijgezelle man bij de tennis was die niet in haar geïnteresseerd was. Tja, en dat vond zij dan weer zeer interessant. Zo is het eigenlijk een beetje begonnen.”

Nog altijd oogt hij trots op deze tactiek. Even later, als we de muziek voor de crematie aan het bespreken zijn, wil de echtgenoot vertellen welk muziekstuk hij graag zou willen horen op de uitvaart van zijn grote liefde. De titel is hem echter ontgaan. ,,Zing het anders even,” probeert zijn jongste dochter behulpzaam te zijn. En ja hoor: de echtgenoot neemt een diepe zucht en begint het lied te zingen voor zijn zojuist overleden vrouw. De dochters kijken ademloos toe naar hun vader. We keken niet naar een verdrietige oudere man, maar we zagen de jongeman die stapelverliefd was geworden op deze knappe vrouw. Glinstering in zijn ogen, charmes in de strijd en een verbluffend zanggeluid uit zijn keel.

Zo ging het eigenlijk de hele avond verder. Terwijl de anekdotes de tafel over vliegen, pakt de echtgenoot een houten doos met herinneringen aan vroeger. In deze doos zit een liefdesbrief die hij vlak na de oorlog schreef aan zijn knappe verschijning, die dan al zijn vriendin is. ,,Meneer,” zo richt hij zich tot mij. ,,Dit wil ik graag als tekst boven de rouwkaart. Ik hoop dat jullie dit ook goed vinden, meiden?” Natuurlijk vinden zijn dochters dit een uitstekend plan. Ontroerd ziet de weduwnaar hoe zijn woorden de volgende dag bovenaan de rouwkaart staan. Mompelend leest hij nog één keer zijn hersenspinseltje. Toch weer die glinstering in zijn ogen. ,,Jij bent voor mij nog veel meer waard, dan al het goud op deze aard. Ik voel me als een miljonair, zo rijk, wanneer ik in je ogen kijk.”

Hoe deze avond voor mij was? Ik voel me vereerd dit afscheid te mogen begeleiden. Geen seconde heb ik gedacht aan de kou buiten, aan de Sinterklaasliedjes die op dat moment gezongen werden in het land of aan alle schoenen die gevuld werden met suikergoed. Het enige wat ik kon denken was: wat was dit een bijzondere avond. Wat een voorrecht om hierbij aanwezig te mogen zijn.”